De wereld gaat steeds sneller. Onlangs las ik dat we in de afgelopen 50 jaar, 50% sneller zijn gaan spreken. Als we een pakketje voor 23:00 ’s avonds bestellen hebben we het de volgende dag in huis. Als we niet weten hoe iets ook alweer zit, zoeken we het gelijk op op onze mobiele telefoon. Als ik op de ring rijdt en de auto’s voor mij niet doorrijden terwijl we in een “groen golf” zitten, baal ik wanneer ik mijn volgende stoplicht niet haal.

Het gemak waarmee we informatie kunnen vergaren, dingen kunnen bestellen en onze wensen kunnen vervullen, zorgt voor een soort hebberigheid. Als onze behoeften niet NU worden bevredigd en we niet NU krijgen wat we willen, raken we gespannen. Door die gespannenheid worden we boos. Het maakt dat we bij de doktersassistent eisen dat WIJ NU geholpen willen worden. Dat WIJ NU recht hebben op iets. Dat ONZE eisen NU ingewilligd moeten worden. Dat JOUW wens SPOED heeft. Het maakt dat mensen die graag goede zorg willen leveren en graag iedereen tevreden willen houden een steeds grotere werkdruk ervaren. Het maakt dat we claxonneren als iemand net even zit te dromen in het verkeer. Het maakt dat we willen dat alles efficiënt, gestroomlijnd en LEAN verloopt. Omdat onze wensen en verlangens in een oogwenk in vervulling kunnen gaan weten we niet meer goed met teleurstellingen om te gaan.

Is het echt zo dat we acties van SIRE zoals #doeslief nodig hebben om ons bewust te worden van ons huftigere gedrag? Of moeten we naar de echte oorzaak kijken? Want waar komt dat huftigere gedrag vandaan? Volgens mij leven we in een overspannen maatschappij, waarin we elkaar onder druk zetten om ONZE wensen NU METEEN te laten bevredigen. Ik zou willen pleiten voor #GEDULD.